Agama w Orpierre!

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 13 sierpnia 2022, Możliwość komentowania Agama w Orpierre! została wyłączona

Wyjazd w skały francuskiej Prowansji był dla czołowych zawodników Agamy nagrodą za niesamowite wyniki w zawodach i w skałach oraz za ciężką, wielomiesięczną pracę, włożoną w trening na panelu. Pojechała niemal cała agamowa reprezentacja juniorów, młodzieżowców, oraz najlepsza dwójka młodzików, czyli grupa największych pasjonatów, dla których wspinanie jest ogromnie ważne, a wakacje bez wspinaczki są do niczego. Miło było patrzeć na tą wspaniałą ekipę wyjątkowo utalentowanych młodych wspinaczy, którzy wspierali się i motywowali nawzajem ciesząc się z sukcesów każdego członka grupy. Ich relacje są w pełni oparte na przyjaźni, a nie na rywalizacji. Zasłużyli na ten wyjazd!

Miejsce też nie było przypadkowe. Orpierre to wspinaczkowy raj otoczony ze wszystkich stron wielkimi skalnymi ścianami. Położone jest nad górską rzeką, w której można przetrwać nawet najgorsze upały. Rzeka i campingowy basen były niezbędne, bo trafiliśmy na najgorętsze od 20 lat lato. Pomimo tego można się było nawspinać i to prawda w bardzo wakacyjnym rytmie. Dopiero około 17 po całym dniu spędzonym nad wodą szliśmy w skały i wspinaliśmy się do nastania całkowitych ciemności. Orpierre to był doskonały wybór!

Przyjechała nas dość liczna grupka:

9 najlepszych zawodników: Maria Lipkowicz i Kuba Lewandowski- nasi najwięksi mocarze, Antek Rygiel, który pomimo rozciętej ręki i 3 szwów siekał 7c, Tadek Passowicz- mistrz skały i najlepszy rozkminiacz patentów, Antek Kalinowski najmłodszy mocarz, który pomimo małego doświadczenia w skałach wspina się tak, jakby robił to codziennie, Maciek Klejman i Antek Krzos- dwie ostoje spokoju i opanowania, Nela Andruszkiewicz- mistrzyni techniki i precyzji, która z dnia na dzień coraz mniej bała się odpadać i Lucie Quinon- najodważniejsza i najbardziej waleczna nasza zawodniczka.

Dla wielu był to pierwszy wyjazd bez opiekunów. Prawdziwe wakacje! Nikt nie gonił do mycia, nie pilnował porządku w namiotach, nie gotował. Po prostu- samodzielny wyjazd dorosłych wspinaczy.

Wynajęliśmy bus, którym przyjechało 8 osób, a ponieważ wszyscy by się nie zmieścili, tata Antka Krzosa- Piotr pojechał swoim samochodem dzięki czemu wszyscy mieliśmy jak dojechać.

Po przyjeżdzie na camping spotkaliśmy się z Nelą, i całą wspinaczkową rodziną Adruszkiewiczów- rodzicami Adą, Grzesiem, oraz młodszym rodzeństwem Neli- Igą i Olafem, którzy też, trenują w Agamie i w tym roku też będą startować w zawodach. Właśnie dzięki nim pojechaliśmy właśnie do Orpierre a nie na deszczową Frankenjurę :)

Po dwóch dniach wracając ze wspinaczki w Alpach, dojechała do nas Agnieszka Passowicz- mama Tadka z dwójką znajomych. Marcin Gala jest wybitnym wspinaczem wysokogórskim, grotołazem i instruktorem. Opowiadał nam o swoich niesamowitych historiach z wypraw jaskiniowych i górskich po całym świecie.

Było trzech trenerów Agamy- Gosia Kusztelak, Adrian Kiryga, który ma już na koncie kilka 8a i Ola Lewicka, która już jako 13-latka jeździła na obozy kadry Agamy startując w Pucharach Europy, a teraz jest trenerką najmłodszych agamowiczów.

Wszystkim uczestnikom w Orpierre bardzo się podobało. Oddaję im głos, żeby sami o tym opowiedzieli:

Antek Rygiel

 Od 15 do 25 lipca tego roku byliśmy w miasteczku Orpierre we Francji wokół, którego jest znany rejon wspinaczkowy z mnóstwem dróg różnej trudności. Było bardzo fajnie i nasza grupa zrobiła dużo ciekawych dróg.

Moje najtrudniejsze i najważniejsze drogi, które zrobiłem na tym wyjeździe były 7a+ N comme cornichon oraz droga 7c Destruction; obie zrobiłem na skale Chateau. Pierwsza z tych dróg jest moją pierwszą drogą powyżej 6c+ w skałach, którą udało mi się poprowadzić OS i jestem z tego bardzo dumny, ponieważ uważam, że jak na swoją wycenę była dosyć trudna. Destruction natomiast jest drogą, która wyrównuje moją życiówkę w skałach i do tego udało mi się ja zflashować co uważam za dobry wynik pomimo tego, że osobiście dałbym jej 7b+, a nie jak w przewodniku 7c.

Adrian Kieraga

Pierwszego dnia po zrobieniu drogi rozgrzewkowej oraz szybkiego 7b RP wstawiłem się w klasyk rejonu meme pas mal 7c. Jest to droga mająca prawie 30m w jednostajnym przewieszeniu, składała się z dwóch części oddzielonych dobrym restem. Każda z nich miała ewidentnego cruxa. W 4 wstawkach, które oddałem przez pierwsze dwa dni zawsze odpadałem na pierwszym cruxie, a następnie bez bloku dochodziłem do drugiego, na którym odpadałem. Jednak po reście zatopowałem ją w pierwszej wstawce dnia. Według mnie była to trudna droga, jak na swoją wycenę. Tego dnia onsightowałem  też 7b Toutes les Chances plus Une. W kolejnych dniach wyjazdu moim nowym projektem stała się 8a game over, którą również uważam za trudną w swojej wycenie. Jest to, tak samo jak meme pas mal, droga prawie 30 metrowa, która jest również mega wytrzymałościowa, a zarazem techniczna. Ostatniego dnia oddałem w nią aż 3 wstawki, przy czym w ostatnich dwóch spadłem dosłownie jeden i dwa ruchy przed topem. Pomimo tego, że jej nie zrobiłem i tak jestem bardzo zadowolony, bo wstawki kosztowały mnie naprawdę mnóstwo walki.

Antek Kalinowski

Moje najważniejsze przejścia to i Pas de Bras, Pas de Chocolat obie wycenione na 7b. Pierwsza z nich, mimo że była patenciarska bardzo mi się podobała. Miała fajne dynamiczne ruchy i więcej miejsc do restu niż na innych drogach w Orpierre (wiele to 30-metrowe ciągi), więc była bardziej w moim stylu.
Na Pas de Bras, Pas de Chocolat główna trudność była w przejściu flashem, a właściwie nie całkiem flashem, ponieważ Tadek mógł mi podpowiadać tylko na dolnej przewieszonej partii drogi, a crux był tak wysoko, że nie było go widać z półki, z której mnie asekurował. Myślę, że w drugiej próbie byłoby mi o wiele łatwiej, bo moje wspinanie bez flashowania jest tragiczne przez co ominąłem kilka dobrych chwytów. Poprzednie 7b miałem właściwie podane na tacy dzięki Tadkowi, który przebloczył je do końca i dał mi patenty, a na tej musiałem radzić sobie sam. Jestem bardzo dumny, że mimo wszystko zrobiłem ją flashem.

Nela Andruszkiewicz

Moje najważniejsze przejście we Francji to Les kilos vont en enfer za 7a. Droga była bardzo ładna i raczej siłowa. Trudności miała w pierwszej połowie, a reszta był łatwa pod warunkiem, że znało się patenty. Na górze miała świetny rest w postaci kolanka, z którego można była wpiąć wpinkę. Bardzo mi się ta droga podobała i uważam jej zrobieni za spory sukces.

Tadek Passowicz

Pierwszego dnia, po strasznym podejściu w pełnym słońcu i rozgrzewce wstawiłem się w Shoot again 7a+, w którą tego dnia wstawiłem się aż trzy razy. Następnego dnia po szybkiej rozgrzewce zrobiłem ją. Dwa dni później w łatwą w swojej wycenie  Toutes les Chances plus Une i mimo problemów ze znalezieniem patentów w pierwszej wstawce, w drugiej się udało. Kilka dni później wstawiłem się w trudniejszą, ale o tej samej wycenie Pas de Bras, Pas de Chocolat. Po znalezieniu patentów w pierwszej wstawce spróbowałem po raz drugi, ale już nie miałem siły, pomyliłem patenty. Na szczęście następnego i ostatniego dnia nie miałem z nią większych problemów. Wyjazd bardzo mi się podobał i mimo dużej temperatury udało mi się sensownie powspinać. Bardzo mi się spodobał miejscowy charakter wspinania, którego główną trudnością według mnie było znalezienie patentów. Drogi były trudne do onsightowania.

Kuba Lewandowski

Obóz był bardzo udany. Dużo wspinania w super rejonie skalnym po niezwykle długich drogach Drogi: Meme pas mal 7c Pourquoi tant de Haine? 7b+ Toutes les Chances plus Une 7b L’ange Gardien 7b Duo d’Amour 7b

Maria Lipkowicz

Mimo ogromnych upałów zdołaliśmy świetnie spędzić czas i się powspinać. Udało się zrobić kilka łatwiejszych dróg OS, między innymi: Shoot again 7a+ N Comme Cornichon 7a+ Toutes les Chances plus Une 7b Za najfajniejsze i najtrudniejsze przejścia uważam: Meme Pas Mal 7c, Destruction-7c flash i Game over 8a, która jak twierdzą lokersi należy do prawdziwie trudnych 8a.

Antek Krzos

Moje najtrudniejsze przejścia z tego wyjazdu to „Toutes les Chances plus Une” 7b i „L’Ange Gardien” bardzo patenciarskie 7b+

Skały we Francji, z racji na swoje tarcie i formacje jakie zazwyczaj tworzą, wydają się być przyjemniejsze do wspinaczki niż te w Polsce. Ponieważ powszechne w całej Europie jest używanie na panelu skali francuskiej to nie trzeba było używać żadnych dziwnych tabelek do konwertowania skali żeby móc sobie zilustrować trudność dróg. A dla mnie osobiście ten wyjazd zadziałał jako bardzo dobra forma treningu, ponieważ od razu po powrocie widzę znaczny postęp w swoich możliwościach i jestem w stanie wspinać się po drogach o wyższej trudności. Mogę jeszcze dodać, że widoki gór chociażby z campingu w którym spaliśmy były niesamowite.

Lucie Quinon

Myślę, że to był naprawdę fajny wyjazd, w fajnym miejscu z mnóstwem ciekawych i często trudnych rejonów wspinaczkowych. Ale wyjazd to nie było tylko wspinanie. Podczas dni restowych jeździliśmy w różne miejsca takie jak jezioro i rzeka. W jednym miejscu można było nawet skakać z kilku metrów do wody. Wyglądało to jak zwykłe wakacje.

A jednak… Panelowcy muszą zrobić rozgrzewkę na sztucznej ścianie :)

Wyjazd wspinaczkowy Agamy do Podzamcza

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 6 sierpnia 2020, Możliwość komentowania Wyjazd wspinaczkowy Agamy do Podzamcza została wyłączona

Jeszcze w kwietniu nie byliśmy pewni czy nasz coroczny, najważniejszy wyjazd w skały w ogóle się odbędzie. Byłoby okropne gdyby się nie odbył, gdyż od początku istnienia Agamy, od 2002 roku czerwcowo- lipcowy wyjazd odbywał się zawsze. Z powodu epidemii od marca do czerwca trenowaliśmy tylko on-line. Na drążku, framudze, chwytotablicy, z hantlami lub butelkami z wodą zamiast nich. Każdy w swoim domu i zupełnie bez wspinania. Bez żadnych perspektyw i gwarancji, że to w ogóle ma sens. Odwołano zawody, zamknięto ścianki, skałki. Wakacyjny wyjazd był naszą jedyną motywacją do treningu i do tego, żeby nie przestać się wspinać. Musiał się odbyć!

Udało się :). Co prawda w nieco innej formie niż zawsze, ale za to w jednym z najpiękniejszych rejonów wspinaczkowych w Polsce – w Podzamczu.

Obóz tym razem był właściwie półkolonią. Wszyscy musieli pojechać z opiekunem, każdy mieszkał gdzie indziej i spotykaliśmy się tylko w skałach w małych grupach wspinaczkowych. 6 godzin wspinania w skałach, potem 2 godzinki na obiad, a po obiedzie spotykaliśmy się wszyscy na wspólnych zajęciach w agroturystyce „Orlik”, gdzie mieszkali trenerzy. Wyjątkowe miejsce- boisko do nogi, kilka altanek, w tym jedna ogromna, na której wszyscy razem ćwiczyliśmy operacje linowe, las, miejsce na ognisko huśtawki i świetna atmosfera. Wszystko dzięki naszej gospodyni do dyspozycji Agamy.

Nową tegoroczną zabawą była zabawa „w rozbiegające się stado” z pasterskim psem Biri, który starał się dogonić każdego uciekającego z polany i zagnać go z powrotem.  Biri jeździ z nami od szczeniaka, czyli od dwóch lat i nikomu nie da się zgubić

Rozegraliśmy kilka konkurencji na „Mistrza Agamy”- przepinkę, zjazd i bieg z wpinkami do ekspresów na czas. „Mistrzem Agamy” został Antek Rygiel, który był doskonały we wszystkich konkurencjach. Drugi  był Józek Klata, który wraz z Melą Jasińską ustanowili rekordowy czas przepinki- 39 sekund! Na trzecim miejscu była Masza Lipkovich i Marcin Siemek.

Pogoda dopisała, tyrolka, most linowy i samodzielny zjazd w całkowitej  lufie, były najwyższe z możliwych.

Na zabawach linowych odwiedziła nas zaprzyjaźniona sekcja Skarpa Bytom, którą znamy z zawodów. Bardzo miło było się spotkać nie na zawodach, tylko w prawdziwych skałach😊.

Wyniki sportowe są niesamowite! Aż trudno uwierzyć, że pomimo 2,5 miesiąca przerwy we wspinaniu co dzień padały życiówki. Jednak treningi on- line mają sens! A to, że nie można było chodzić na ścianki i jeździć w skały z powodu epidemii spowodowało, że wszystkim baaardzo chciało się wspinać.

W grupie Gosi i Przemka nikt nie odpuszczał, a niektórych trzeba było siłą ściągać ze ściany!  Przejścia VI, VI.1 i VI.2 padały jedne za drugim. Najtrudniejsze zrobili Masza Lipkovich (VI.4) i Antek Rygiel (VI.3+). Trzeba podkreślić, że Antkowi całkiem nieźle szło na drodze, którą zrobiła Marysia pomimo, że miał przerwę nie 2,5 miesiąca jak wszyscy, tylko prawie pół roku z powodu poważnej kontuzji kolana.

Co prawda cyfry mówią same za siebie, ale muszę jeszcze dodać kilka rzeczy. Wszyscy byli rewelacyjni! Wspaniała grupa, niezwykle zdyscyplinowana, motywująca się nawzajem, bardzo zaangażowana i waleczna.  Ani razu nie usłyszałam: „nie chce mi się go asekurować”, „kiedy wracamy”. I tylko kilka razy: „za trudne, nie dam rady!”, „ta droga jest okropna, nie chcę jej robić”, „nienawidzę pająków”, „jestem zmęczony”. Rozpiętość wiekowa i wzrostowa była przeogromna, więc trudno jest porównywać przejścia najmłodszej, 11 letniej Meli 140cm i Marcina 180cm wzrostu. Okazał się, jednak,  że wśród wspinaczy wiek nie ma większego znaczenie, a liczy się wspólna pasja. Ja też tak czuję wspinając się z nimi 😊.

Grupa Michała w większości składała się ze starych wyjadaczy, którzy atakowali trudne drogi, ale nie za trudne, żeby się czasem nie zmęczyć 😉. Mogli zrobić więcej, chociaż faktem jest, że po bezruchu z powodu epidemii byli słabi. Nie wytrwali na naszych treningach on-line i powrót do wspinaczkowej rzeczywistości był ciężki, ale po kilku dniach rozwspinania było już znacznie lepiej.

Grupa Mateusza, młodsza stażem wspinaczkowym i wiekiem z powodzeniem atakowała szóstki i trudniejsze drogi nie tylko z górną asekuracją, ale też z dołem. Niektórzy nawet nie chcieli chodzić „na wędkę” 😊.

Grupa najmłodszych, czyli   drużyny „ Bezimiennych” to był istny żywioł!  Z takimi dzieciakami tylko Zuzia potrafiła sobie poradzić bez przywiązania ich gdzieś. Grupa Zuzi z pewnością charakteryzowała się najmniejszą średnią wieku i najwyższym stężeniem hałasu, co nie zmienia faktu, że dzieciakom niesamowicie chciało się wspinać  ( no może z małymi wyjątkami, ale kto nie miał w życiu nigdy dnia lenia !?).  Dzieciaki dzielnie walczyły na drogach w przedziale od IV do VI.1, uczyły się czytać Topo  a także tego, że  nie da się tylko wspinać, czasem trzeba też kogoś asekurować ( NUUUDAAA) :)

Dorośli wspinali się bardzo intensywnie, ale robili też wiele ćwiczeń z asekuracji, dzięki czemu potrafią już radzić sobie w warunkach skalnych, a nie tylko na ścianie.

Obóz był wspaniały! Dzieciaki, młodzież i dorośli Agamowicze pełni chęci do wspinania, trenerzy bardzo zadowoleni i zachęceni do organizacji w te wakacje jeszcze dwóch obozów 😊.

Wyniki sportowe dedykujemy naszym sponsorom- PolarSport, KW Warszawa i Fundacji Wspierania Alpinizmu Polskiego im.Kukuczki. Dziękujemy.

Sprawy organizacyjne

dodał: Mateusz Szmajda , dnia: 12 kwietnia 2017, Możliwość komentowania Sprawy organizacyjne została wyłączona

Drodzy Agamowicze i Rodzice,

zapraszamy do nowej „zamkniętej” grupy fejsbuczkowej: https://www.facebook.com/groups/1861569180760585/

Może tam łatwiej będzie nam sie komunikować niż za pośrednictwem maili.

Starty w zawodach PZA

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 22 marca 2017, Możliwość komentowania Starty w zawodach PZA została wyłączona

Finał Pucharu Polski Młodzików i Dzieci

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 14 grudnia 2016, Możliwość komentowania Finał Pucharu Polski Młodzików i Dzieci została wyłączona

W miniony weekend 3 i 4 grudnia na Murallu odbył się finał Pucharu Polski Młodzików i Dzieci. Wystartowało ponad 200 zawodników,  w sobotę, w konkurencji „na trudność”, w niedzielę w „czasówce”. Naszym zawodnikom poszło rewelacyjnie!

Najmłodsze dziewczynki i chłopcy wystąpili najliczniej. Pola skończyła obydwie drogi eliminacyjne, a w finale trochę pechowo ześliznęła się z chwytu i ostatecznie zajęła 6, też świetne miejsce.  „Na czas” z łatwością dostała się do finału i po emocjonującej walce zdobyła brązowy medal. Ślicznie szła Matylda Wójcik, która czyni z zawodów na zawody ogromne postępy i wkrótce dokosi swoim rywalkom.

Wystartowali też niesamowici debiutanci- Olga Stępień, Melania Jasińska i Kuba Górnik. Maluchy wspinały się bardzo dobrze i jedyne czego im brakowało to wzrostu. Rywalizowali z nawet o trzy lata starszymi zawodnikami. Kuba na zawodach obchodził swoje 7 urodziny.

W finale chłopców młodszych w „prowadzeniu” było aż trzech naszych zawodników. Antek Rygiel był nie do pokonania i wywalczył złoto. Szedł bezbłędnie!   Podobnie Marcel Cholewa, który każdy ruch miał przemyślany, a każde ustawienie ciała opanowane do perfekcji. Marcelowi ewidentnie zabrakło wzrostu i zamiast sięgnąć musiał wykonać bardzo trudny skok. Zajął bardzo dobre 6 miejsce. Najmłodszy finalista Antek Kalinowski w eliminacjach zakończył obie drogi. W finałach jednak dało o sobie znać zdenerwowanie i Antek nie zauważył kilku stopni. Mimo to doszedł bardzo wysoko.

„Na czas” mieliśmy trzech finalistów. Do Marcela i Antka dołączył debiutant- Julek Bartnik, który w „prowadzeniu” niefortunnie stanął na spita i z tego powodu zabrało mu 1 pkt do finału. Antek Rygiel ułamkami sekund przegrał walkę o złoto i zdobył srebrny medal.

W kategorii dzieci reprezentowali nas Grześ Urgacz, Maciek Klejman, Jaś Grześkowiak i Antek Krzos. Co prawda nie zakwalifikowali się do finału, ale szli bardzo ładnie i widać w nich duży potencjał. Następnym razem powinno się udać! W „czasówkach” wystąpił tylko Jaś- bezapelacyjnie najszybszy nasz zawodnik w tej grupie wiekowej.

Świetnie wystartowały młodziczki. Dominika Majszczyk, po niemal rocznej przerwie zajęła świetne miejsce „w prowadzeniu”, oraz dostała się do finału „na czas”. Weronika Kopciuch w swoich pierwszych w życiu zawodach uzyskała świetne wyniki zarówno „w prowadzeniu” i „na czas”.

W konkurencji młodzików wspaniale poszedł Wojtek Michlewski, który w pięknym stylu wywalczył w finale ”w prowadzeniu” III miejsce. Jego techniką wspinania zachwycali się wszyscy J. Gdyby nie pechowe ześlizgnięcie się nogi ze stopnia, zapewne skończył by drogę. W grupie młodzików wystąpił Filip Polsakiewicz, który w tym roku uczynił ogromny postęp. Filipowi brakuje tylko doświadczenia w startach w zawodach, bo w tym roku startował niewiele razy. W tej kategorii wiekowej wystartował też Franek Oracz. Startował po raz pierwszy w zawodach i zajął bardzo dobre miejsca. Chłopakom niewiele brakowało do finału.

Bardzo dziękuję wszystkim naszym zawodnikom. Miło było popatrzeć jak się wspiacie. Jestem z Was wszystkich niesamowicie dumna. Jesteście prawdziwymi sportowcami i oczywiście wspinaczami z krwi i kości :).

Gosia

Junior Boulder 7

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 12 maja 2016, Możliwość komentowania Junior Boulder 7 została wyłączona

21 i 22 maja organizujemy najważniejsze dla nas zawody Juniorboulder. 

Zawody „Junior Boulder” 

Zawody zorganizowaliśmy po raz pierwszy w 2008r. Były to pierwsze w Polsce zawody w bulderingu dla dzieci i juniorów. Od tej pory organizujemy „Junior Boulder” cyklicznie, każdego roku. W tym roku odbędzie się siódma edycja zawodów. Wezmą w nich udział młodzi zawodnicy z całej Polski.

W tym roku zawody „Jounior Boulder” zostały włączone do kalendarza zawodów PZA.

Bardzo proszę wszystkich o wystartowanie. To zawody, które organizuje Agama i które powstały specjalnie dla Was

Termin i miejsce zawodów:

21.05. 2016 (sobota) Puchar Polski Juniorów i Juniorów Młodszych w Boulderingu

22.05.2016 (niedziela)  Puchar Młodzików i Dzieci  w Boulderingu

Ściana wspinaczkowa „Crux”, ul Hoża 51, Warszawa

Organizator:                                                                                    

Polski Związek Alpinizmu,  Boulderownia „Crux” , Klub Wysokogórski Warszawa- sekcja juniorów Agama.

Zawody zorganizowane dzięki wsparciu MSiT

Będzie aż 5 kategorii wiekowych dziewcząt i chłopców.

Dzieci młodsze- do 9lat

Dzieci- 10 i 11 lat

Młodziki-12,13 lat

Juniorzy młodsi- 14,15 lat

Juniorzy- 16,17 lat

Zawody będą rozgrywane zgodnie z przepisami PZA i IFSC

 Harmonogram i zapisy:  http://pza.org.pl/kws/zawody.acs

Koniecznie zwróćcie uwagę na zasady uczestnictwa. Każdy zawodnik musi mieć zgodę rodziców na start !!! http://press.pza.org.pl/wp-content/uploads/2016/03/zgoda-opiekuna-na-uczestnictwo-dziecka-w-imprezie-pza.pdf

W grupie juniorów koniecznie trzeba mieć ważne badania lekarskie od lekarza medycyny sportowej!!! Dzieci i młodzicy nie muszą jej mieć.

KWW Agama na podium Pucharu Polski Juniorów w Boulderingu

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 3 maja 2016, Możliwość komentowania KWW Agama na podium Pucharu Polski Juniorów w Boulderingu została wyłączona

24 kwietnia Ola Lewicka była II, Mikołaj Sienkiewicz III, Szymon Doradziński IV, a Antek Ballaun VIII w Pucharach Polski Juniorów w Boulderingu w Łodzi. Była to druga edycja w tym roku. Następną organizuje KW Warszawa i Boulderownia Crux. Zapraszamy wszystkich do kibicowania oraz pomocy w organizacji 21 i 22 maja.

Gratulacje dla naszych boulderowców!

Świetne wyniki KWW Agama w Turnieju Czterech Ścianek

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 4 kwietnia 2016, Możliwość komentowania Świetne wyniki KWW Agama w Turnieju Czterech Ścianek została wyłączona

Dwóch naszych zawodników stanęło na podium w Turnieju Czterech Ścianek w Rudzie Śląskiej. Antek Rygiel był pierwszy, Marcel Cholewa drugi, a Marta Podgórska zajęła doskonałe piąte miejsce. To była pierwsza edycja tego bardzo prestiżowego turnieju.Trzymamy kciuki za następne :)

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 29 marca 2016, Możliwość komentowania została wyłączona

Najmłodsi zawodnicy KWW Agama na podium w Reni-Sport!

dodał: Małgorzata Kusztelak , dnia: 24 marca 2016, Możliwość komentowania Najmłodsi zawodnicy KWW Agama na podium w Reni-Sport! została wyłączona

20 marca w krakowskim Reni- Sporcie Pola Pietkiewicz i Marcel Cholewa zwyciężyli i wygrali piękne ananasowe puchary :). Na podium stanęła też Marta Podgórska, która po wspaniałej walce była III. Wielkie gratulacje dla najmłodszych naszych zawodników :)!!!